نگاه خیس...

ابر ها
در قلب شیشه ها
بذر انتظار کاشته اند
وقتی با هر باران
پای عاشقانه هایی از جنس رنگین کمان را
تا لب پنجره ی خیس می کشانند و
دریغ...
 از نگاهی خیس!

(شفیقه طهماسبی)

اثر هنری

نقاش هنرمندی ست باد
وقتی در حضور تو
از موهایم تابلویی نفیس می سازد...





(شفیقه طهماسبی)

ابرهای سرخ

خرداد ،
زمستانی در آستین داشت
که هیچ بهاری به خود ندیده بود...

دیروز از ابرهای سرخِ انتظار
برف،
خونین بارید...



(شفیقه طهماسبی)

روح بانو چگنی زاده آرام و یادشان همواره گرامی

آسمان شهر ما

در روزهایی که
صدای بوق ممتد اتومبیل ها
بیش از آواز گنجشک ها به گوش می رسد
باید بوسه زد بر لبخندهایی که
قلبها را آیینه اند!

آسمان شهر، آبی ست
جز هوای دل مردم!

(شفیقه طهماسبی)

شعر: چکه های گل سرخ

این بار
زمانی خواهم سرود
که میان آغوش امواجِ مهرت ،
مانند قایقی متلاطم ،
حیران باشم


قطره ای از دریا
و قطره ای از باران
خواهم سرود


میان در به در ترین انسانهایی که
چشمِ دیدنِ عشقمان را ندارند
برای جاذبه ی نگاهت
از ناز نرگس های زرد و
بی تابی مریم های سفید،
خواهم گفت


و برای عرق گرم پیشانی ات،
اندکی از دلپذیرترین خنکای
لبخند ماه !


حوای دل را چه دیده ای؟
دست بر
پیشانی تب دار هوایم بگذار...
و ببین که قلم
چگونه از پریشانی انگشت هایم
 واژه واژه گل سرخ
می چکاند!




(شفیقه طهماسبی)