شعر: چکه های گل سرخ

این بار
زمانی خواهم سرود
که میان آغوش امواجِ مهرت ،
مانند قایقی متلاطم ،
حیران باشم


قطره ای از دریا
و قطره ای از باران
خواهم سرود


میان در به در ترین انسانهایی که
چشمِ دیدنِ عشقمان را ندارند
برای جاذبه ی نگاهت
از ناز نرگس های زرد و
بی تابی مریم های سفید،
خواهم گفت


و برای عرق گرم پیشانی ات،
اندکی از دلپذیرترین خنکای
لبخند ماه !


حوای دل را چه دیده ای؟
دست بر
پیشانی تب دار هوایم بگذار...
و ببین که قلم
چگونه از پریشانی انگشت هایم
 واژه واژه گل سرخ
می چکاند!




(شفیقه طهماسبی)